You are currently browsing the category archive for the ‘A crítica di…’ category.
Señora que canta nunha praza, acompañada doutra señora e de dous anciáns, cancións de misa e o himno da Armada, ante a visión de tres dos Homens realizando proezas futbolísticas cun balón de gomaespuma: A estes o que lles facía falta é facer a mili.
A próxima fin de semana estamos en Abegondo, o venres, e en Guitiriz, o domingo. Nunca tocamos en ningún dos dous lugares, así que nos apetece ben!
Venres 29: ABEGONDO
Obradoiro: Telecentro, rúa San Marcos s/n. 18.00h. Concerto: Salón de Actos do Concello, 20.00h.
Domingo 1: GUITIRIZ
Obradoiro: Telecentro-Aula Guitiriz. 18.00h. Concerto: Casa Habanera, 20.00h.
Advertisements
O outro día en Brión dixéronnos unha das mellores da nosa carreira deportiva. Despois de case dous centos de concertos, algúns multitudinarios e moitos outros bordeando o lixo extremo, agradécese que se che achegue un rapaz e che diga:
Espectador novo: Eu tamén teño un grupo, levamos cinco meses ensaiando. Iamos cantar en inglés, pero vimos o voso vídeo do Calamar e decidimos facelo en galego.
Gracias, bróder!
Sección de percusión, o sábado pasado en Brión (cantas palabras en -ón!)
Homem (letrista habitual): Para este disco prometo rimas en asonante; esta é unha excepción, para arrancar.
Outro homem (barbudo e escéptico, lendo a letra en cuestión, outra máis con versos rematados en ‘ar’ e ‘er’): Como che gusta rimar.
Hoxe recuperamos o bo hábito que teñen algúns grupos de ensaiar. E con cancións novas e ata optimistas!
Un homem (digamos que percusionista) a outro homem (letrista habitual): Podíamos ordenar as cancións do disco pola terminación das rimas: na cara A as da primeira e segunda conxugacións, e na B as da terceira e as que fas que acaban en ‘on’.
Homem (mentres acumula material de percusión nas dúas mans): E agora chega ese momento do concerto no que as paso putas.
Espectadora moi nova aos Homens, despois dun concerto: Non é por nada, pero parecédesvos moito ás cancións do Xabarín que escoitaba cando era pequena.
Homem: Si, si, de algún sitio hai que copiar.
Un homem a outro homem: O indie é o mesmo que o mainstream, pero a escala. Porque me nego a considerar os peinados como unha diferencia.
O outro homem ao primeiro homem: Si, tio. Quiero ser califa en lugar del califa.
Un homem ao resto dos homens, posuídos pola febre de levar os monitores por auriculares en lugar de cargar co tradicional altavoz enorme e a volume brutal: Pero a ver, a ver, en que momento nos convertemos nun grupo de pusilánimes?!!!
Un Homem a outro dos Homens: Oes, se falleces déixasme escribirche un obituario que se titule ‘Un Tocornal del bajo’?
Si, efectivamente, estamos deixando que nos medren as barbas, uns con máis éxito que os outros.
(A escena transcorre no antigo refectorio dun convento, no que acaban de tocar os The Homens)
Martin Wu: Gracias por vir.
Espectador duns 60 anos e pinta de antigo hippy: Mira unha cousa, Ames é cerca do Milladoiro, de Calo e por aí?
Martin Wu (sorprendido): Mmmm… bueno, si, Milladoiro pertence ao concello de Ames, de feito.
Espectador: E en Ames hai granxas de pitos?
Martin Wu: Pois non lle sei…
Espectador: Pois debe de habelas, porque o meu veciño compra unhas polas que llas traen de Ames e di que poñen dobre, di “mira que poñen estas polas de Ames, eh, son a ostia!”
Martin Wu: …eh…
Espectador: Si, si, polas de Ames.
Martin Wu: …de Ames, si…
Espectador: Aha… Por certo, gustástesme moito, sodes o primeiro grupo que toca en XXXXX ao que se lle entende o que canta, hai outros que levan tantos instrumentos que… para iso que non canten.
